ریزشبکه ها معمولاً به صورت موازی با شبکه عمل می‌کنند اما با این وجود حالت‌هایی وجود دارد که در آن میکروگرید به صورت عمدی یا غیرعمدی از شبکه جدا می‌شود. میکروگرید جزیره شده می‌تواند مود بهره برداری‌اش را تغییر دهد و دوباره به شبکه متصل شود که این امر اشاره به فرایند سنکرون سازی میکروگرید با شبکه دارد. همانطور که برای موازی کردن ژنراتورهای سنکرون با شبکه نیاز است که اختلاف فاز و انحراف ولتاژ و فرکانس تا حد ممکن کوچک باشند، در سنکرون سازی ریزشبکه با شبکه نیز این الزامات باید رعایت شوند. با این وجود، سنکرون سازی میکروگرید تفاوت زیادی با سنکرون سازی یک ژنراتور سنکرون با شبکه دارد. زیرا میکروگرید از واحدهای تولیدی متعدد با ساختارهای مختلفی تشکیل شده است. در میکروگرید ما نمی‌توانیم مطمئن باشیم که معیارهای سنکرون سازی فقط با کنترل یک واحد تولیدی رضایت بخش هستند. زیرا ولتاژ و فرکانس میکروگرید توسط تمام DGها و بارهای آن تعیین می‌شود.

روش‌های مرسوم جهت شروع بهره برداری موازی با یک سیستم قدرت به دو دسته طبقه بندی می‌شوند.در دسته اول، اپراتور فرمان بسته شدن کلید را براساس اطلاعات سنکروسکوپ را صادر می‌کند و در دسته دوم که به صورت اتوماتیک است، یک سنکرون ساز اتوماتیک (AutoSynchronizer) به صورت اتوماتیک سرعت و ولتاژ ژنراتور را جهت اتصال به سیستم قدرت کنترل می‌کند ]۱۶[.

در این گزارش با توجه به اینکه یکی از معیارهای سنکرون سازی میکروگرید با شبکه دامنه ولتاژ است، با دیدی که راجع به پایداری و کنترل ولتاژ در فصل قبلی به دست آوردیم مسأله سنکرون سازی میکروگرید با شبکه را بررسی می‌کنیم.

دو روش سنکرون سازی میکروگرید با شبکه معرفی شده‌اند ]۱۶[.

۱- روش سنکرون سازی اکتیو

۲- روش سنکرون سازی پیسو

 سنکرون سازی اکتیو

در سنکرون سازی اکتیو از یک مکانیزم کنترل برای تطبیق ولتاژ میکروگرید جزیره شده با شبکه قبل از اتصال مجدد استفاده می‌شود. این روش نیاز به حس کردن اطلاعات میکروگرید و همچنین شبکه دارد.  در سنکرون سازی اکتیو به یک کنترل کننده مرکزی برای میکروگرید و یک شبکه مخابراتی نیاز داریم که با توجه به اطلاعات دریافت شده از طرف میکروگرید و شبکه اصلی، فرمان لازم را برای سنکرونیزم به واحدهای تولید توان قابل کنترل و ادوات ذخیره کننده توان ارسال شود. در این فرایند دستگاه‌های غیرقابل کنترل به عنوان اغتشاشی در حفظ پایداری ولتاژ سیستم عمل می‌کنند.

سنکرون سازی پسیو

روش سنکرون سازی پسیو نیز همانند سنکرون سازی اکتیو به حس کردن شرایط هر دو سیستم جهت برقراری الزامات سنکرونیزم نیاز دارد. در این روش، سنکرون سازی با استفاده از سنکروسکوپ انجام می‌شود. سنکروسکوپ وسیله ای است که اختلاف دامنه، زاویه فاز و فرکانس بین ولتاژهای دو طرف سوئیچ استاتیک را اندازه گیری می‌کند. این رله اجازه می‌دهد که اگر مقادیر اندازه گیری شده در محدوده‌های از پیش تعیین شده باشند، سوئیچ بسته بماند. این محدوده‌ها مبتنی بر مقررات سنکرون سازی برای اتصال DGها هستند. اتصال مجدد میکروگرید به شبکه با روش سنکرون سازی پسیو ممکن است طولانی تر از روش سنکرون سازی اکتیو باشد. اگرچه سنکرون سازی پسیو در مقایسه با سنکرون سازی اکتیو ساده تر و مقرون به صرفه تر است، اما تجربه نشان داده که سنکرون سازی اکتیو اثر بخشی بهتری نسبت به سنکرون سازی پسیو دارد. از آنجایی که بارهای تکفاز زیادی به سیستم‌های توزیع از جمله میکروگریدها متصل است، نامتعادلی ولتاژ در میکروگرید وجود دارد. ولتاژهای نامتعادل می‌توانند در به دست آوردن معیارهای سنکرونیزم مشکلاتی را به وجود بیاورند. یک میکروگرید باید الزامات کیفیت توان را در طول بهره برداری جزیره ای و همچنین متصل به شبکه حفظ کند ]۱۶[.